Na historię dzisiejszego Cechu Rzemiosł Różnych Międzychodzko – Drezdeneckiego w Międzychodzie składają się dzieje minionych lat, gdzie losy rzemiosła kształtowało przede wszystkim pogranicze z tzw. obcymi, Puszcza Notecka, rzeka Warta, zawirowania geopolityczne. Rzemiosło zawsze było związane z rolnictwem, a także z kupiectwem. Warto wspomnieć, że położenie Cechu mieści się w granicach plemienia pierwszych Polan. W wyniku dojrzałości rzemieślników istniejący Cech zgodnie funkcjonuje na dwóch województwach: wielkopolskim i lubuskim, na dwóch powiatach: międzychodzkim i strzelecko – drezdeneckim oraz w dwóch miastach z siedzibami: w Międzychodzie i w Drezdenku i dwóch izbach rzemiosła w Poznaniu i w Gorzowie Wlkp. Ważną rolę w działalności Cechu ma miasto Sieraków oraz gminy Kwilcz, Chrzypsko Wielkie oraz Stare Kurowo.
Od niepamiętnych czasów wraz z człowiekiem rozwijało się rzemiosło, chociaż pojęcie rzemieślnik ukształtowało się z rozwojem cywilizacji. Pierwszymi rzemieślnikami byli wikliniarze, krawcy, szewcy, piekarze, budowniczowie, szkutnicy, bartnicy, cieśle, drwale, garbarze, malarze, powroźnicy, rzeźnicy, sitarze, zduni, wytapiacze i inni, którzy żyli z pracy swoich rąk prowadząc w miarę swoich potrzeb handel wymienny.
Organizacja cechów według branż zawodowych odbywała się we wszystkich miejscowościach. Różnice polegały na tym czy miasto, osada była własnością polską czy niemiecką, królewską, duchowną, magnacką czy szlachecką. Od rodzaju własności zależały posiadane przywileje, nadane prawa. Miasta tworzone na prawie niemieckim nadawały szerokie przywileje gospodarcze i administracyjne. Jednym z przywilejów było tworzenie cechów z reguły branżowych w celu obrony własnych interesów i praw. Cechy ustalały ceny na produkty, dbały o jakość wyrobów, prowadziły system prohibicyjny polegający na zakazie przywożenia towarów z zewnątrz, stały na straży równego bogacenia się swoich majstrów. Cechy na mocy swoich przywilejów dbały o losy wdów i sierót, miały obowiązek wyuczyć rzemiosła syna, mogły starać się wydać za mąż wdowę i córki. Syn mistrza miał prawo za połowę ceny otworzyć sobie warsztat. Pilnowano porządku, karano za wszczynanie bójek, pijackie wybryki, kłótnie, pomówienia, szczególnie karano za zniesławienie „ dziewic”. Każdy cech na swój sposób był bractwem religijnym. Każdy cech miał swojego patrona i sztandar. W święta po nabożeństwie odbywały się uczty i wspólne biesiadowanie niekiedy z występami kuglarzy, fajerwerkami, często w trakcie organizowanych jarmarków.
Członkowie cechów, rzemieślnicy i kupcy bywali rajcami miejskimi. W ramach nadanych im uprawnień decydowali o rozwoju miasta, o ilości jarmarków, o sprowadzeniu i osadzeniu w mieście rzemieślnika, którego rzemiosła brakowało, o zatrudnieniu bakałarza miejskiego, o pomocy dla sierót i wdów, o bezpieczeństwie w mieście, o pracy straży nocnej i stróża nocnego i o innych sprawach .
Od początku istnienia cechów zgodnie ze statutem cechom przysługiwało prawo szkolenia terminatorów, uczniów. Ucznia przyjmowano na termin, okres nauki, czas nauki trwał nawet do 10 lat. Postępy w nauce kontrolował cech. Uczeń często był traktowany jak członek rodziny. Po ukończeniu nauki odbywało się wyzwolenie ucznia na czeladnika. Przed starszyzną cechową stawał majster-mistrz wraz z uczniem terminatorem. Uczeń prezentował swoją pracę, a mistrz zaświadczał i potwierdzał jego zdolności. Potwierdzenie wyzwolenia kończyło się wniesieniem przez terminatora opłaty do kasy. Czeladnicy czasem zakładali swoje bractwa w celu obrany swoich praw. Czeladnikowi, towarzyszowi przysługiwało prawo wyboru zakładu do nauki na mistrza i prawo do zapłaty. Po zdobyciu potrzebnego doświadczenia i umiejętności czeladnik wykonywał majstersztyk, pracę mistrzowską i stawał na egzamin przed starszyzną cechową. Po zdaniu egzaminu otrzymywał przywilej, świadectwo potwierdzające umiejętności, wnosił opłatę do kasy cechu, wyprawiał ucztę, zostawał przyjęty do korporacji mistrzów oraz nabierał prawa prowadzenia swojego warsztatu i przyjmowania terminatorów.
W Międzychodzie, którego udokumentowaną historię datuje się na 1378 rok cechy zaczęły powstawać po 1590 roku .Od XVII w. Na pewno istniały cechy: szewców, rybaków, tkaczy i piwowarów. Ponadto wiadomo, że w mieście byli: sukiennicy , wygotowacze sukna, tkacze, krawcy, weterynarze, powroźnicy, garbarze, kuśnierze, kapelusznicy, szewcy, siodlarze, rymarze, rzeźnicy, młynarze, piekarze, piwowarzy, gorzelnicy, kucharze, stolarze, tokarze, bednarze, murarze, kołodzieje, cieśle, szklarze, garncarze, kominiarze. Ważnym dla rozwoju rzemiosła był kontakt z kupcami, ci zaś mogli do Międzychodu na organizowane 4 do 7 razy jarmarki, targi docierać nie tylko drogą lądową. Istniejący port umożliwiał wyładunek i załadunek towarów. W 1795 roku było 394 mistrzów rzemieślniczych, którzy posiadali posiadali 9 branż: różną, sukienniczą, spożywczą, skórzaną, odzieżową, drzewną, płócienniczą, kulturową, i usługową. Rzemieślnicy z Międzychodu z różnych przyczyn wyjeżdżali w inne rejony kraju i tam zakładali swoje zakłady rzemieślnicze. Niemieccy rzemieślnicy byli w zaborze pruskim faworyzowani, a Polakom było z nimi trudno rywalizować. Żydów rzemieślników było niewielu i z nimi współpraca układała się raczej bezkonfliktowo. W latach 1872 –1878 do Międzychodu docierała niemiecka agitacja socjalistyczna w wyniku czego w 1884 r. utworzono tutaj faktycznie pierwszy związek zawodowy w Międzychodzie, filię Związku dla Wspierania Podróżujących Robotników Tytoniowych. Pod koniec XIX w. Niemcy przy wsparciu władz zaborczych zaczęli zakładać spółdzielnie mające na celu osłabienie polskiego rzemiosła i drobnego przemysłu. Polscy rzemieślnicy powołali zaś Towarzystwo Przemysłowe w Międzychodzie liczące w 1896 r. 30 członków.
02.04.1900 władze pruskie tzw. ustawą procederową powołały regencyjną Izbę Rzemieślniczą w Poznaniu. Utworzono m.in. VI okręg wyborczy liczący 3010 samodzielnych przedsiębiorstw, który obejmował powiaty międzychodzki, skwierzyński, szamotulski i obornicki. Powiat międzychodzki w tym czasie liczył 129 warsztatów polskich i 455 niemieckich. W 1909 otwarto w Międzychodzie oddział Chrześcijańskiego Związku Przedstawicieli Rzemiosł Maszynowych i Metalowych. W 1911 r. istniała tutaj filia Związku Murarzy. W tym czasie zaczyna się rywalizacja związków zawodowych z cechami branżowymi jako związkami majstrów pracodawców.
W tym czasie była obowiązkowa przynależność do cechu. Funkcjonował przymus cechowy. Cechy przymusowe miały prawo egzaminować czeladników z mocy ustawy, zaś cechy wolne mogły ich egzaminować po uzyskaniu zgody Izby Rzemieślniczej, ale cech musiał liczyć co najmniej 21 członków. 09.05.1919r. na fali zwycięskiego Powstania Wielkopolskiego powołano do życia w Poznaniu polską już Izbę Rzemieślniczą. W 1933 r. powstaje Związek Izb Rzemieślniczych. W okresie międzywojennym sytuacja rzemiosła odzyskała straty i w 1938 r. w rękach niemieckich było 25 warsztatów rzemieślniczych, a w Polskich 32. Działały w tym czasie cechy: piekarski, krawiecki, rzeźnicki, stolarski, fryzjerski, szewski, ślusarsko – kowalski i budowlany. Jednak w okresie II wojny światowej na 58 warsztatów w rękach polskich zostały 4 i to jeszcze z małżeństw mieszanych, które przyjęły listę narodowościową.
W 1945 r. po zakończeniu wojny rzemieślnicy ze znanym sobie zapałem rozpoczęli odbudowywać swoje warsztaty i organizacje cechowe. Restytuowane cechy przyjęły przedwojenną strukturę cechową. 05.03.1945 Władysław Zakrzewski otrzymał zadanie zorganizowanie Izby Rzemieślniczej w Poznaniu. Z końcem 1945 r. powiat międzychodzki liczył 278 rzemieślników i należał do poznańskiej Izby Rzemieślniczej. Na miasto Międzychód przypadało 114 , na gminę Międzychód 26 , na miasto Sieraków 64 , na gminę Sieraków 11 , na gminy Kwilcz 43 , Łowyń 13 , Chrzypsko Wielkie 7. Cechy działały z początku jako Powiatowy Związek Cechów i przez krótki czas jako Oddział Okręgowego Związku Cechów utworzony 05.07.1948 . rzemieślnicy skupili się w następujących cechach branżowych :
1. Cech Ślusarsko – Kowalski 33 zakłady
2. Powiatowy Cech Krawiecki 37 zakładów
3. Cech Szewski 35 zakładów
4. Przymusowy Cech Stolarsko – Kołodziejski i zawodów pokrewnych 28 zakładów
5. Powiatowy Cech Piekarzy 25 zakładów
6. Przymusowy Cech Krawiecki 21 zakładów
7. Przymusowy Cech Fryzjerów 17 zakładów
8. Cech Budowlany 17 zakładów
Nowa władza, nowy system socjalistyczny po wojnie zaczęła wprowadzać nowe porządki. Tak jak z rolników zrobiono kułaków, obszarników i dokonywano parcelacji ich gospodarstw, tak komuniści z przedsiębiorców, rzemieślników zrobili kapitalistów, wyzyskiwaczy, prywaciarzy. W tym okresie wszystko kolektywizowali, łączyli w duże, aby mieć nad pełną kontrolę i tak zarządzeniem Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu z dnia 01.07.1953r. rozwiązano cechy branżowe na wzorach przedwojennych, a powołano jednolity Cech Rzemiosł Różnych w Międzychodzie. Starszym Cechu Zarządu Komisarycznego został piekarz Antoni Henicz, przewodniczącym Komisji Rewizyjnej ślusarz Zygmunt Zajchowski, a przewodniczącym Sądu Cechowego szewc Antoni Sobkowski. W latach 1964 –1967 wybudowano Dom Cechowy i w 1968 r. oddano do użytku W tym czasie cech liczył 208 zakładów usługowych szkolących 113 uczniów .W 1984 roku rozpoczęto, a 25.04.1987 otwarto Dom Rzemiosła po rozbudowie przy ul. 3 Maja 2.
Pobliski Sieraków leżący podobnie jak Międzychód nad rzeką Wartą z prawami miejskimi od 1388 r. ogólną historię rozwoju rzemiosła ma podobną. Według cech umieszczonych na pucharze pochodzącym z 1762r., a zdeponowanym w sierakowskim muzeum można przyjąć, że w Sierakowie funkcjonowały cechy stolarzy, murarzy, stelmachów i kołodzieji, ślusarzy i kowali,sukienników,rzeźników.
Cech sukienniczy w latach 1772 –1783 liczył 7 sukienników i zawodów pokrewnych. Sieraków miał też przystanie na rzece Warcie skąd przywożono i wywożono wyroby, towar.
W okresie międzywojennym istniały w Sierakowie takie cechy jak: murarski, krawiecki, murarski, stolarski, piekarski, ślusarska – kowalski.
Cechy należały do Izby Rzemieślniczej w Poznaniu. Bezpośrednio po wojnie odrodziły się cechy na prawie przedwojennym.
Miasto Sieraków liczyło 64 rzemieślników, a gmina Sieraków 11.
W związku z zarządzeniem Prezydium WRN w Poznaniu z dnia 01.07.1953 r. , które rozwiązywało cechy branżowe na wzorach przedwojennych zlikwidowano samodzielne cechy w Sierakowie i przydzielono do Cechu Rzemiosł Różnych w Międzychodzie.
Drezdenko jako miasto z prawami miejskimi od 1317 r. na pograniczu już całkowicie przeżywało kaprysy historii, przynależność na przemian raz do Polski, raz do Niemiec, do Wielkopolski i Pomorza, do Lubuskiego, pożary, epidemie, najazdy Szwedów, Rosjan, pobyt Francuzów. Znaczenie miały również zmiany właścicieli, bo to od nich zależało nadawanie rzemieślnikom przywilejów.
Tak jak rzeka Warta miała korzystny wpływ na rozwój Rzemiosł w Międzychodzie i Sierakowie, tak w Drezdenku tą rolę spełniała rzeka Noteć. W 1600 r. otwarto warzelnię soli i bito grosze drezdeneckie. W XVIII wieku rozwinęły się cechy drzewne i sukiennicze. w 1790 r. Drezdenko miało 91 mistrzów sukiennictwa i co ciekawe funkcjonowała szkoła przędzalnicza. Początek XIX wieku przyniósł otwarcie fabryki ceramiki, dwóch tartaków i fabryki zapałek.
W okresie międzywojennym Drezdenko terytorialnie było w granicach Niemiec i rozwijało się na prawach pruskich.
W 1935 r. istniał Cech Ogólnych Branż oraz cechy stolarskie, murarskie, rzeźnickie krawieckie, fryzjerskie, szewskie.
W 1946 r. po wojnie Cech Ogólnych Branż wznowił działalność. Od 05.07. 1948 r. cechy znajdują się w Okręgowym Związku Cechów. We wrześniu 1948 r. w Gorzowie Wlkp. zlikwidowano Ekspozyturę Izby Rzemiosła w Poznaniu. 04.03.1950 r. zarządzeniem Wojewody Poznańskiego w miejsce cechów branżowych utworzono 5 Zjednoczonych Cechów. W trakcie zmian administracyjnych kraju 20.12. 1950 r. teraz już zarządzeniem Prezydium WRN w Zielonej Górze rozwiązano te 5 Zjednoczonych Cechów i utworzono Cech Rzemiosł Różnych w Gorzowie Wlkp obejmujący m.in. powiat Strzelec Krajeńskich, któremu podlegało Drezdenko. Cechy do 1951 podlegały Izbie Rzemiosła w Poznaniu kiedy to utworzono w Zielonej Górze 21. 02. 1951 r. Izbę Rzemieślniczą. W Drezdenku nadal funkcjonuje cech gdzie 26.11.1954 r. odbywa się spotkanie rzemieślników z powiatu strzeleckiego. W 1972 r. Związek Izb Rzemieślniczych zmienia nazwę na Centralny Związek Rzemiosła.
Nowy podział administracyjny Polski z 01.06.1975 spowodował utworzenie 49 województw i kolejne zmiany organizacyjne w rzemiośle. Sieraków pozostał w województwie poznańskim, z przynależnością do Cechu Rzemiosł Różnych w Szamotułach i do Izby rzemiosła w Poznaniu. Międzychód i Drezdenko znalazły się w nowo utworzonym województwie gorzowskim, przy czym zlikwidowano samodzielny cech w Drezdenku i podporządkowano do Międzychodu, a cech międzychodzki do Izby Rzemiosła w Zielonej Górze. 01.07. 1975 Zarząd Zielonogórskiej Izby Rzemieślniczej podjął decyzję i w Gorzowie Wlkp. utworzono Urząd Pełnomocnika zielonogórskiej Izby Rzemieślniczej, 01.07.1984 Urząd Pełnomocnika przekształcono w Oddział zielonogórskiej Izby Rzemieślniczej w Gorzowie Wlkp. Postanowieniem Izby Rzemieślniczej z dnia 10.08.1985 teren Starego Kurowa został przekazany z Cechu Rzemiosł Różnych w Międzychodzie do Cechu Rzemiosł Różnych w Strzelcach Krajeńskich z dniem 01.08.1985 r. 24.06.1989 r. utworzono w Gorzowie Wlkp Izbę Rzemieślniczą, w związku z tym Cech Rzemiosł Różnych w Międzychodzie 09.09.1989 r. zmienił swoją przynależność do gorzowskiej izby. Następny podział administracyjny kraju zmniejszył liczbę województw i utworzył powiaty. Do powstałego Powiatu Międzychodzkiego weszły Sieraków, Kwilcz i Chrzypsko Wielkie. Rzemieślnicy z tego terenu w naturalny sposób znaleźli się w rejonie Cechu Rzemiosł Różnych w Międzychodzie. Rzemieślnicy zrzeszeni w Cechu Rzemiosł Różnych w Szamotułach częściowo przyłączyli się do cechu w Międzychodzie. Rzemieślnicy z terenu Drezdenka stanęli ponad podziałami administracyjnymi i swoją przynależność pozostawili przy Międzychodzie. 23.11. 1994 aktem notarialnym rzemiosło Drezdenka otrzymało Dom Rzemiosła przy ul. Krakowskiej 12 A .
Na podstawie Uchwały Nr 7 / 99 Walnego Zgromadzenia członków Cechu Rzemiosł Różnych w Międzychodzie Izba Rzemieślnicza w Poznaniu Uchwałą Nr 7 / 2000 Rady Izby Rzemieślniczej z dnia 26.04.2000 r. przyjęła Cech Rzemiosł Różnych w Międzychodzie do Izby Rzemiosła w Poznaniu. Postanowienie Sądu Rejestrowego z dnia 25.11.1999 mówi , że cech jest członkiem Izby Rzemieślniczej w Poznaniu i w Gorzowie Wlkp. W dniu 05.03. 2005r. Walne Zgromadzenie członków Cechu Rzemiosł Różnych w Międzychodzie Uchwałą Nr 6 / 2005 podjęło i ustaliło zmianę nazwy cechu na następujące brzmienie : Cech Rzemiosł Różnych Międzychodzko – Drezdenecki w Międzychodzie. Siedzibą Cechu jest Dom Rzemiosła w Międzychodzie i w Drezdenku. Do naszego cechu obecnie należy 165 członków i szkolimy 415 uczniów. Nasze izby noszą nazwy Wielkopolska Izba Rzemieślnicza w Poznaniu oraz Izba Rzemiosła i Przedsiębiorców w Gorzowie Wlkp .
Centralny Związek Rzemiosła zmienił nazwę na Związek Rzemiosła Polskiego i zrzesza 27 izb rzemieślniczych, 479 cechów rzemieślniczych oraz 222 spółdzielnie.
Mówiąc o historii międzychodzkiego rzemiosła należy wspomnieć, że już na przełomie 1948 – 1949 roku zawiązała się w Międzychodzie pierwsza Spółdzielnia Rzemieślnicza. Tworzyli ją członkowie międzychodzkich cechów branżowych głównie branży skórzanej,10 szewców. Po roku 1953 – 1954 spółdzielnia zrzeszała już 82 członków innych branż. Ze względu na słabą gospodarkę spółdzielni i negatywną politykę rządu w 1956 r. spółdzielnię rozwiązano. Jednak już 08.04.1957 r. spółdzielnię reaktywowano pod nazwą Spółdzielnia Rzemieślnicza Ogólnobranżowa. Przez wiele lat spółdzielnia współpracowała z cechem, po rozbudowie Domu Rzemiosła zajęła pomieszczenia w nowym skrzydle. Obecnie spółdzielnia pozostała w rękach kilkunastu osób podczas, gdy budynek bezpłatnie wznosiły dziesiątki, niemal setki rzemieślników. Cech ma jeden udział, jeden głos w spółdzielni. Spółdzielnia ma swój sztandar.
Rzemieślnicy z cechów po uzyskaniu odpowiedniego przywileju organizowali się w bractwa kurkowe. Bractwa pełniły funkcje obronne, dla obrony murów miejskich, ale też towarzyskie, reprezentacyjne i patriotyczne. Hasło bractw brzmiało „ ćwicz oko i dłonie w ojczyźnie obronie”.
W Międzychodzie Bractwo Kurkowe istniało już przed 1935 r. kiedy to wspomina się brata kurkowego Georga Naskego, który podczas strzelania o tytuł Króla Zielonoświątkowego spowodował pożar miasta. Zatwierdzone nadaniem bądź odnowieniem przywileju przez Krzysztofa Unruga bractwo kurkowe powstało w 11.02.1652 r. i było związane z cechem piekarzy o czym świadczy będący w siedzibie cechu sztandar. Strzelnica 23.03.1668 r. była zlokalizowana za zamkiem, na dawnych pastwiskach w pobliżu łąk. Przywilej bractwa z 1712 r. spalił się w pożarze, został odnowiony w 26.05.1714 r. i złożony w księdze dokumentów założonej w 1713 r. Przez 50 lat, w latach 1713 – 1763 starszym w bractwie kurkowym był burmistrz Martin Kintzel . W 1775 r. burmistrzem i starszym bractwa kurkowego był Gottlob Sturtzel, zaś od 1813 – 1843 burmistrz Johann Wieczorkowski . W 1714 r. bractwo liczyło 9 przedstawicieli ziemiaństwa i 67 mieszczaństwa. W 1799 r. bractwo liczyło 128 członków, a w 1843 r. 47 członków. W 1927 r. rozpoczęto budowę nowej strzelnicy bractwa kurkowego, liczącej 15 stanowisk, największej w Europie. 16.06.1929 r. z okazji 275- lecia Bractwa Kurkowego otwarto nową strzelnicę, a poświęcenia strzelnicy dokonał ksiądz proboszcz Kowalczyk. Zawody trwały 3 dni. Próba reaktywacji bractwa kurkowego w Międzychodzie na razie nie znalazła pozytywnego odzewu.
W Sierakowie Bractwo Kurkowe otrzymało przywilej założenia 30.09.1641r.od właściciela miasta Łukasza Opalińskiego na podstawie statutu zatwierdzonego przez króla Władysława IV. W okresie międzywojennym liczyło ok. 60 członków, działalność zakończył wybuch II wojny światowej w 1939 r. 08.08. 2008 r. z inicjatywy Starszego Cechu Międzychodzko – Drezdeneckiego Teofila Dobkowicza reaktywowano w Sierakowie Bractwo Kurkowe, którego członkami w dużej mierze są członkowie cechu.W dniu 28.03.2010 r. odbyło się uroczyste poświęcenie sztandaru przy udziale licznych delegacji brackich ze sztandarami. Przyjęcie do Zjednoczenia Bractw Kurkowych nastąpiło 02.07.2011r.
W Drezdenku również istniało Bractwo Kurkowe, które wywołało skandal podczas gdy ostrzelało rosyjski transport wojskowy. Bliższych informacji na dzień dzisiejszy nie posiadamy.
POCZET STARSZYCH CECHU od 1953 roku
1. Antoni Henicz - piekarz 01.07.1953 - 05.12. 1956
2. Leon Bartkowiak - murarz 06.12.1956 - 17. 09.1960
3. Edward Talarek - kowal 18.09.1960 - 28.04.1962
4. Stanisław Śmigielski - piekarz 29.04.1962 - 01.06.1973
5. Roman Sobkowski - szewc 02.06.1973 - 16.06.1989
6. Lech Matuszak - mech pojazd 17.06.1989 - 09.12.1994
7. Stanisław Wylegała - elektryk 10.12.1994 - 27.06.2003
8. Zygmunt Jenek - mech pojazd 28.06.2003 - 14.05.2004
9. Teofil Dobkowicz - murarz 15.05.2004 - 15.09.2012r.
10. Wacław Napierała - stolarz 16.03.2013r. - nadal
Przewodniczący Komisji Rewizyjnej od 1953 r.
1. Zygmunt Zajchowski - ślusarz 01.07.1953 - 05.12. 1956
2. Józef Kubiak - elektryk 06.12.1956 - 17.09.1960
3. Julian Hausman - zdun 18.09.1960 - 28.04.1962
4. Wacław Posert - ślusarz 29.04.1962 - 03.06.1977
5. Marian Hanyżkiewicz - stolarz 04.06.1977 - 07.06.1985
6. Józef Ossowski - technik metal 08.06.1985 - 09.12.1994
7. Dieter Idziak - murarz 10.12.1994 - 25.06.1999
8. Adam Przewięda - murarz 26.06.1999 - 27.06.2003
9. Zenon Wolny - zdun 28.06.2003 - 27.04.2007
10. Adam Brzeziński - cukiernik 28.04.2007 - do nadal
Przewodniczący Sądu Cechowego od 1953 r.
1. Antoni Sobkowski - szewc 01.07.1953 - 05.12. 1956
2. Walenty Mleczak - kowal 06.12.1956 - 17. 09.1960
3. Stanisław Szmidchen - ślusarz 18.09.1960 - 20.06.1981
4. Józef Witkowski - krawiec 21.06.1981 - 09.12.1994
5. Leon Patela - hydraulik 10.12.1994 - 25.06.1999
6. Henryk Zajchowski - ślusarz 26.06.1999 - do nadal.
Przez wieki wykonywanie uprawianie rzemiosła, wykonywanie zawodów rzemieślniczych określało bardzo wysoką rangę rzemieślników w społeczeństwie. Rzemieślnicy wzbudzali szacunek i uznanie za wykonywanie i przydatność swojej pracy, za kunszt, zdolności i złote ręce. Od nazw wykonywanych zawodów brały swoje nazwy ulice np. rzeźnicka, murarska, introligatorska, balwierska, sukiennicza, zaś bramy miejskie, baszty były strzeżone przez rzemieślników zrzeszonych w cechach i bractwach kurkowych nosząc np. nazwy piekarska, szewska, stolarska. Autorytet, poszanowanie było tak wielkie, że powstały pojęcia rycerskie rzemiosło, rzemiosło lekarskie, artystyczne i był to powód do dumy. Aby złagodzić negatywne pojęcie swojego procederu powstały pojęcia z półświatka takie jak złodziejskie rzemiosło. Jednak ranga rzemiosła została wyświechtana w okresie PRL – u, kiedy rzemieślnik został tzw. prywaciarzem, nawet nie kimś, ale czymś złym i pomimo przemian, mimo otwierających się nowych zakładów opinia ta pozostała. Ranga rzemiosła nieustannie jest obniżana przez kolejne władze, nakładanie kolejnych przepisów, obowiązków nie do uniesienia. Rzemiosło próbuje się odesłać do lamusa w niebyt poprzez zaprzestanie używania typowych nazw rzemieślniczych zawodów, a zakład rzemieślniczy, nawet pojedynczy warsztat nazywany jest przedsiębiorstwem. Stare tradycyjne rzemiosło jest mocno szanowane i poważane w starych krajach Unii Europejskiej, w Polsce niestety nie ma żadnych przywilejów i wsparcia. W Japonii rzemiosło jest niemal dobrem narodowym.